Karin was ten einde raad. De reguliere medici hadden haar naar huis gestuurd met de boodschap “ermee te leren leven”. Daar was ze verdrietig, boos en in de war van. Hoe doe je dat dan? Ermee leven? Hoe kunnen ze haar zomaar zonder enig houvast naar huis sturen met een “zoek het maar uit, mevrouw”?

Er spelen een aantal belangrijke lichamelijke en mentale belemmeringen bij Karin om een vrij en gelukkig leven te leiden.

Ze is ernstig slechthorend, is gediagnosticeerd met de ziekte van Ménière en vestibulaire migraine (evenwichtsstoornis zonder hoofdpijn). Ook heeft ze last van tinnitus. Daarnaast heeft zij als gevolg van artrose inmiddels twee kunstheupen en is zij op jonge leeftijd tweemaal geopereerd aan een hernia. Ze is het vertrouwen in haar lichaam kwijt en eigenlijk ook wie ze is. Het maakt haar onzeker.

Emotioneel gezien geeft ze aan, dat ze niet veel liefde over heeft voor zichzelf.

Er is nog veel pijn voelbaar vanuit een “gefaald” huwelijk en Karin zorgt er graag voor, dat anderen het goed hebben. Ze krijgt daar liefde door terug, geeft ze aan, wat haar energie geeft. Door haar gevoeligheid voor prikkels van buitenaf en vanuit zichzelf (negatieve gedachten), die zich uiten in de ernst van haar lichamelijke klachten, is ze beperkt in verbinding met anderen. Ze voelt zich geïsoleerd.

Op zoek naar balans.

Ze heeft nu vooral behoefte aan een luisterend oor en iemand, die met haar de vinger op de zere plek wil leggen. Want Karin is op zoek naar balans. Ze wil beter luisteren naar haar lichaam en hoofd, naar zichzelf.

Ze wil na het holistisch coaching traject beter in haar vel zitten met meer vertrouwen in haar lichaam en hoofd.

Rust is de eerste stap

Allereerst zorgen we er samen voor, dat Karin zich ten alle tijden veilig voelt. De vraag “wie ben ik”, “wat doe ik zelf of heb ik gedaan waardoor ik in deze situatie ben gekomen en blijf zitten”, is eng en geeft spanning. Dus doen we ontspanningsoefeningen en aardende visualisatie. Vanuit het veilige ‘denken’ kijken we naar haar levenslijn op basis van ‘de mate van geluk’. Gestructureerd gaan we gebeurtenissen af op verschillende leeftijden. Daarna betrekken we het lichaam erbij en kan Karin het aan om er meer bij te voelen.

Doordat in een holistisch coaching traject bij Moyolife de coaching niet stopt tussen de sessies door, heeft Karin de mogelijkheid om met mij via de mail te sparren. Het lichaam en de geest hebben vaak tijd nodig om te reflecteren, te voelen, te verwerken en te integreren en in de praktijk gebeurt het echte leven.

Karin kreeg na de eerste paar sessies al een stuk duidelijker in beeld, waar ze aan kon werken om meer balans te gaan ervaren.

Na de scheiding had ze veel werk verzet, was ze dapper en sterk geweest, doorgegaan in haar eentje met haar kinderen. Iets om trots op te zijn, maar in het nu hoeft dat niet meer en brengt het alles willen controleren, het alles alleen willen doen en het zorgen voor anderen haar uit balans. Het kost te veel energie.

Haar autonome zenuwstelsel is overbelast. Te lang in de doe-stand. Het weggetje naar de rust-stand van het zenuwstelsel is bijna niet meer te vinden. Ontspannen is lastig en moet weer geleerd worden.

Een overbelast zenuwstelsel kalmeer je door alle soorten prikkels, die het ontvangt en te verwerken heeft, te kalmeren. Waaraan stel jij je bloot? Beelden, fysiek, gevoel, voeding, geluiden én jouw eigen gedachten.

Naast adem- en ontspanningsoefeningen doen, hebben we ook voeding, kruiden en waar je je huid mee in contact laat komen betrokken bij het herstelproces. Want bij een holistische visie bekijken we de mens als geheel. Ons zenuwstelsel ontvangt prikkels van binnenuit en van buitenaf, van wat we meemaken en aanhoren en waarmee we ons voeden. Als dat het zenuwstelsel kan overbelasten, is het dus ook met andere gezondere prikkels te kalmeren.

Door de rust die dat tezamen geeft, ontstaat ruimte. Ruimte om eerlijk en bewust naar jezelf en je keuzes te kijken. Vanuit rust en veiligheid kan Karin naar haar eigen keuzes kijken en hierop reflecteren. Zonder te worden overspoeld door emoties en innerlijke weerstand. Er ontstaat een mogelijkheid om emoties en weerstanden meer van een afstand te bekijken.

Ruimte is de tweede stap op weg naar regie 

Bewust worden van wat en waarom je iets denkt, voelt en doet, is  noodzakelijk. Vanuit dat bewustzijn kan Karin andere keuzes gaan maken. Met de kennis die zij van mij kreeg over het autonome zenuwstelsel en welke processen er in stand worden gehouden, met invloed op lichaam, geest en emoties, als je steeds maar doorgaat, controleert, “aan” staat en doorgaat, kon zij heel concreet in kaart brengen, waar zij bij zichzelf aan kan merken hoe de spanning oploopt.

Wanneer je de signalen van je lichaam weet te “verstaan” kun je je keuzes aanpassen op dat wat er werkelijk aan de hand is.

Bij Karin werd dat heel duidelijk tijdens een leuk bezoek van haar vriendinnen bij haar thuis. Hoewel het gezellig was en ze ervan genoot, merkte ze aan de signalen van haar lichaam, dat het ook teveel prikkels voor haar waren. Dat was een nieuwe ervaring!

Ze kon nu adem- en ontspanningsoefeningen op tijd inzetten om erger te voorkomen (een Ménière aanval) en maakte de keuze om hulp van haar zoon te aanvaarden en vroeg naar bed te gaan.

Verder in het traject gaan we nog een laag dieper en komt het thema ‘angst’ aan bod. Een traumatische ervaring lijkt hieraan ten grondslag te liggen, waardoor o.a. alleen reizen met de trein veel spanning oplevert. Karin kan nu echter door andere hulpverleners eerder aangereikte tips eindelijk integreren en vertrouwen. Ze gaat gebruiken, wat ze geleerd heeft.

Dit geeft haar rust en vertrouwen in zichzelf. Ze kan veel beter, dan voor het holistische coaching traject bewust keuzes maken, die haar helpen en dus de regie pakken over hoe zij zich voelt. Regie is de laatste stap voor een vrij en gelukkig leven.

Karin aan het woord:

“Ik voel steeds meer dat ik de balans aan het vinden ben. De afwisseling van rust, werk en ontspanning doet mij goed.

Ademhalingsoefeningen, meditatie, yoga en minder afspraken maken. Luisteren naar mijn lichaam met signalen en pijntjes. Toegeven aan de vermoeidheid. 

Het niet altijd maar AAN staan……De onrust……

Ik ben mij meer en meer bewust van de keuzes die ik kan maken. Opstaan met je Ikigai bijvoorbeeld. Waar kom ik mijn bed voor uit? 

Bewuster omgaan met mijn kostbare vrije tijd. Afspreken met mensen waar ik blij van word. Dingen doen waar ik blij van word.  Een echte eye opener. Kijken naar jezelf. Dankbaar zijn. Tevreden zijn. Geen vergelijkingen met anderen meer maken. 

Ja, mijn lijf heeft nog steeds pijn. Ik kan niet zonder pijnstillers helaas. Maar ik geef mijn lichaam de nodige rust en aangepaste inspanning. Ik baal niet meer van mijn lichaam. Het is okee. Het is vervelend dat alles niet meer zo soepeltjes verloopt, maar ik maak er geen groot punt meer van. Ik werd daar alleen maar verdrietiger van. Mijn lichaam doet hard haar best om er iedere dag weer voor mij te zijn. Ik moet goed voor haar zorgen. 

Ik leer trouwens ook van mijzelf. Van de dingen die ik te snel zeg bijvoorbeeld. Dat ik te snel een conclusie trek. Ik moet leren om pas op de plaats te maken. 

Ik ben trots op waar ik nu sta en ik gun mijzelf nu de kans en de tijd om invulling te geven aan wat ik geleerd heb en dit toe te passen. 

Het voelt goed om de touwtjes weer in handen te hebben.

Astrid, ik wil je laten weten, dat jij met jouw hulp, jouw zetjes, jouw duwtjes, jouw spiegeltjes, heb laten zien, hoe het anders en vooral mooier en positiever kan. Waarvoor mijn dank.”

Wil jij ook de touwtjes weer in handen hebben? Leven in plaats van geleefd worden? Maak een kennismakingsafspraak! Ik help je graag.